Kompleks skalny jest unikatowym zabytkiem historii i przyrody. Pierwsze wzmianki o klasztorze pochodzą z drugiej połowy XV wieku, prawdopodobnie, został rozbudowany w XIII–XIV w. Współczesne badania świadczą o tym, że jeszcze w czasach pogańskich skały wykorzystywano jako miejsce zamieszkania lub schronienia. Masyw skalny znajduje się u podnóży grzbietu, na stoku północnym, dlatego klasztor położony na wzgórzu wśród lasu, na odległości 200 metrów od południowo-wschodniej okolicy wioski był trudno dostępny dla napastników. Kompleks skalny składa się z dwóch części – podstawowej z grotami oraz dwóch mniejszych skał.
W głównym masywie skalnym są wydłubane trzy groty, położone w dwóch poziomach: dwa pomieszczenia na pierwszym oraz jedno – do którego prowadzą schody – na drugim. Badacze uważają, że duża dolna grota pełniła funkcji pokoju mieszkalnego, obok której znajdowała się spiżarnia, natomiast górna – kościoła klasztornego.